Een Levensschets Audruicq is een oud Vlaams stadje gelegen in het uiterste noorden van Frankrijk, hier is Christian Lamirand in de zomer van 1947 geboren. De bijzondere hallenkerk domineert het stadsbeeld, we wanen ons eerder in Nederland of in België. Christian herinnert zich dat hier vroeger nog Vlaams gesproken werd maar inmiddels is deze, hier oorspronkelijke, taal verdwenen. Zijn prille jeugdjaren staan symbool voor de gemoedelijkheid van het kleinschalige dorpsleven met de daaraan verbonden vrijheden van het buitenleven die de dorpsjeugd genoot. Hij heeft het, als 8 jarige, als een ware ramp ervaren dat het gezin naar Calais verhuisd is waar zijn ouders een bijzondere stoffenzaak hadden. De pijn om het verlorene blijft, maar er valt zoveel nieuws te ontdekken dat het hem uiteindelijk lukt zich een nieuwe wereld te veroveren en juist de stoffenwinkel van zijn ouders blijkt voor zijn latere creatieve ontwikkeling van groot belang te zijn geweest. Wanneer de vertegenwoordigers kwamen om de nieuwe collectie hand beschilderde zijden stoffen voor avondjaponnen te presenteren dan mochten hij en zijn jongere zusje meekijken naar al dat, voor kinderen adembenemend, moois. Als de dag van gisteren herinnert hij zich de oplichtende schoonheid van de kleurige figuren: altijd op een zwarte ondergrond geschilderd om ze nog beter te doen uitkomen. De toon is gezet. Tot op de dag van vandaag creëert Christian zijn kleurige schilderijen op een ondergrond van zwart. 
Op de middelbare school ontdekt hij langzaam maar zeker de stad Calais. Al jong wordt hij een vaste bezoeker van het ?Musée de Calais? waar hij regelmatig zijn favorieten komt bewonderen, o.a. “La Pêche au Thon” een schilderij van 3 bij 4 meter van Dali. Ook de kunst galeriën trekken zijn aandacht met name : La Galerie de la Tour au Guet, waar regelmatig tentoonstellingen zijn van kunstenaars uit de omgeving; hij is vooral onder de indruk van Arthur van Eck. Een onuitwisbare herinnering is de grote tentoonstelling in Calais van de Maître Tapissier Picard le Doux : de originele tapijten worden getoond alsmede enkele van de oorspronkelijke ontwerpen de ?cartons?. Inmiddels houdt Christian zich actief bezig met fotografie, film en muziek, ook begint hij met schilderen. Het laatste jaar op de middelbare school is hem veel duidelijk geworden betreffende zijn toekomst. Hij ziet twee mogelijkheden: de foto vakschool of de kunstacademie. Zijn ouders zien een andere toekomst voor hun begaafde zoon: apotheker of arts. Een compromis wordt gezocht en Christian vertrekt naar Lille om aan de de universiteit Franse letterkunde te gaan studeren. Hij stort zich in het studenten leven en zakt voor zijn eerste jaar, hetzelfde jaar dat hij breekt met zijn studie en hij de studente Marie ontmoet. We schrijven Frankrijk 1968. “Révolte Joyeuse” Dat zijn de eerste woorden die Christian uit wanneer ik hem er naar vraag. ?Hoe het was? Het was vooral een reactie van ons, studenten, op de verstikkende, periode De Gaulle. In Frankrijk was de hele maatschappij volkomen bevroren geraakt na de tweede wereld oorlog. Het enige dat voor jonge mensen nog gold was alles passief te ondergaan?. Er mochten vooral geen vragen gesteld worden dus we bestonden eigenlijk niet.
In 1967 heb ik met onze school Londen bezocht, er ging een wereld voor ons open: hier leven jonge mensen die gewoon doen wat ze zelf willen. Het besef barstte los dat onze oude traditie van klakkeloos gehoorzamen gebroken moest worden. Wij wilden ons eigen leven vorm geven en zelf verantwoordelijk zijn.? Christian en Marie besluiten te gaan samenwonen. Met passie volgt hij de lerarenopleiding “Art Plastique”, verkent hem onbekende technieken en kan zich ten volle creatief ontplooien.
In 1969 Trouwt Christian Lamirand met zijn Marie. Na zijn studie wordt hij leraar Art Plastique op het lyceum van Montreuil-sur-Mer.
1971 Is in Montreuil-sur-Mer de eerste belangrijke tentoonstelling voor jonge geëngageerde kunstenaars uit de regio: Réginald Holley – peinture spatialiste, Michel Devynck – peinture surrealiste, Christian Lamirand – photos et photosmontages, ,Bruno Maillard, sculpteur. (Het werk van de laatste is bij veel Nederlandse vakantiegangers bekend door zijn figuratieve plastieken, uitgevoerd in aluminium, langs de snelweg tussen Calais en Boulogne.) Christian ziet kans zijn tijd te verdelen tussen gezin, de school èn zijn atelier waar hij zich voorbereidt op volgende tentoonstellingen. Hij ontwikkelt zich tot een inspirerend organisator van diverse culturele activiteiten in de regio. Wie met een goed idee bij hem aanklopt is welkom. In Frankrijk is begin jaren ’60 het tijdschrift PLANETE verschenen (in Nederland bekend onder de naam BRES) dat nieuwe vergezichten biedt. Het gedachtengoed van Carl G. Jung, tot dan nagenoeg onbekend in Frankrijk, opent de blik naar het universele in de mens. Vanaf die tijd raakt Christian zeer geïnteresseerd in de mens en zijn symbolen. Hij gaat op zoek om in zijn werk de diepere lagen van de menselijke ziel zichtbaar te maken. De werken van Freud, Jung en Dali, zijn voor hem van onschatbare waarde. In 1972 krijgt Christian een boek van Escher in handen. Hij kende deze Nederlandse kunstenaar niet en wordt diep geraakt door diens werk.
1977
Richt een kleine groep gedreven kunstenaars het blad OPALE MAGAZINE op dat gelezen wordt van Boulogne tot Abbeville , voor Frankrijk een groot lezers bereik. De redactie richt zich op kunst en ambacht, poëzie, geschiedenis, niet alledaagse foto reportages, en bijzondere ontmoetingen. Deze laatste rubriek was in handen van Christian Lamirand. Helaas is het tijdschrift
In 1979 door geld gebrek uiteindelijk ten onder gegaan.
1986 Vangt een moeilijke periode aan. Het lesgeven doet hij met veel plezier, maar over zijn eigen werk komen twijfels: ?Het is goed, maar ik ben het niet echt zelf.? Het is het begin van een spirituele zoektocht naar ?Het Zelf?. Het werk van Jung is hierbij een goede gids gebleken. Het schilderij: ?Ambiance Africaine? ontstaat en hij weet dat hij nu zijn ? Diepste Zelf ? heeft gerealiseerd.
1990/1991 Voortaan wil hij, hoe hij zich ten diepste ervaart, enkel nog realiseren in symbolen. ?J’ai le besoin de justifier ma peinture par le symbole. Je me vois comme symboliste.? zegt hij letterlijk.Ik werk met symbolen om de mythe die erachter ligt beter te begrijpen.?
2007 Hesdin: in het gemeentehuis is de grote overzichtstentoonstelling van het werk van Christian Lamirand ter ere van zijn 60ste verjaardag. Christian en Marie hebben ons met hart en ziel begeleid om tot een verantwoorde keuze te komen van schilderijen en beeldhouwwerk voor de tentoonstelling eind deze maand in ons woonhuis.
Victoria Kloek, Leendart Van Melle